‘Het leven in Nederland is fijn’
Het is goed wonen in Opsterland, zo horen wij vaak. Dat vinden wij als gemeente natuurlijk fijn en dat willen we uiteraard ook graag zo houden. Maar, net als elders in het land, is ook in hier sprake van krapte op de woningmarkt. Samen met woningcorporaties en commerciële bouwbedrijven willen we als gemeentebestuur zorgen voor een woningaanbod dat aansluit bij de markt en toekomstbestendig is. Op deze plaats portretteren wij inwoners van Opsterland en vragen wij naar hun ervaringen met wonen in onze gemeente.
Het is een bont, vrolijk kleurenpalet. Aan de muren van de woon- annex slaapkamer van Antonina Kamenchuk aan de Trimbeets in Gorredijk diverse schilderijen en posters met de meest uiteenlopende kleuren. De posters waarop zeemeerminnen staan afgebeeld komen van een internetwinkel, de schilderijen zijn van de hand van de 27-jarige bewoonster zelf. ,,Ik weet niet waarom, maar ik houd van zeemeerminnen. En de kamer kon wel een beetje kleur gebruiken’’, zegt de Oekraïense.
Gevlucht met slechts een rugzak
De uitbundige kleuren staan in schril contrast met de inktzwarte aanleiding voor de komst van Antonina en haar moeder drie jaar geleden naar Nederland. De inval van Rusland in Oekraïne maakte het leven in woonplaats Irpin onmogelijk. ,,Van de stad is misschien nog maar 20 procent over. De Russen hebben alles verwoest.’’
Aanvankelijk hoopte Antonina in Oekraïne te kunnen blijven, maar ook de eigen woning raakte zwaar beschadigd door de Russische bombardementen. Er zat voor haar moeder, die leidt aan een auto-immuunziekte, niets anders op dan te vluchten. Met een rugzak, met daarin alleen een laptop, spijkerbroek, trui en een paar persoonlijke documenten, liet zij haar tot dan toe goede en rustige leven achter zich. ,,We dachten dat we na een paar weken wel weer terug konden gaan, maar dat bleek niet het geval.’’ Haar vier katten bleven bij haar toenmalige buren.
De woning aan de Trimbeets is de tweede voor Antonina in Gorredijk en de derde in Nederland. ,,Via Polen zijn we naar Eindhoven gevlogen. Van Nederland kende ik alleen de kunstschilders Rembrandt en Van Gogh.’’ De keuze voor Nederland was een toevallige. ,,Ik werkte als tekstschrijver voor een Duits bedrijf en daar werkte ook iemand uit Nederland. Hij raadde aan om hier naartoe te gaan.’’
Dertien vluchtelingen onder één dak
Antonina, die voordat de oorlog uitbrak in Kiev was afgestudeerd met een master in de Engelse taal, vond door zelf te zoeken op internet een woning in Noordwolde. ,,We konden vier maanden bij mensen in hun eigen huis terecht. Daarna hebben we via particulieren een jaar in een woning in Gorredijk kunnen wonen. Sinds november vorig jaar wonen we met 11 andere vluchtelingen uit Oekraïne aan de Trimbeets. Eerst deelden mijn moeder en ik deze kamer, maar dat was eigenlijk te klein. Nu heeft ze haar eigen kamer. Ik deel de badkamer met mijn haar; de keuken wordt door alle bewoners gebruikt.’’ De woning, een twee-onder-eenkapper, werd eerder als zorgwoning gebruikt en is nu een van de woningen die de gemeente Opsterland huurt van woningcorporatie Elkien voor de opvang van vluchtelingen.
In Gorredijk heeft Antonina haar leven vlot opgepakt. ,,Met heel veel hulp van inwoners van Gorredijk, de gemeente en Code Hans (vrijwilligersorganisatie, red.).’’ De Oekraïense leerde de Nederlandse taal en geeft nu zelf taalles aan andere vluchtelingen. ,,Ik heb hier nieuwe vriendinnen gemaakt en ik heb een Nederlandse vriend. In juni gaan we trouwen! Het leven is hier fijn. Echt missen doe ik Oekraïne niet. Tja, misschien het eten, maar ik vind de Hollandse snacks ook erg lekker’’, lacht ze.
Niemand wist van een woningprobleem in Nederland
Voor veel Oekraïners is het onzeker wat er begin volgend jaar gebeurt, als de speciale verblijfsregeling waaronder zij vallen, afloopt. ,,Vooral voor ouderen is het moeilijk’’, weet Antonina. Ze weet dat een deel van de Nederlandse bevolking niet blij is met de huisvesting van haar landgenoten en dat het voor veel inwoners moeilijk is om een woning te vinden. Contact met mensen die zich negatief uitlaten over de vluchtelingen, mijdt ze. ,,Het is jammer dat er in Nederland problemen zijn met huisvesting. Natuurlijk hebben andere vluchtelingen en ik daar niet over nagedacht toen we ons land verlieten. Iedereen dacht dat we na een tijdje wel weer zouden terugkeren.’’
Antonina ziet haar toekomst in Nederland. ,,Ik wil stabiel in mijn hoofd blijven. De oorlog is een trauma geworden. Rusland en nu ook Amerika, met president Trump, spelen een spel met de levens van Oekraïners. Het zal voorlopig niet voorbij zijn.’’ Een nieuw leven, inclusief een andere woning, wacht in Drachten, de woonplaats van verloofde Sybren. ,,Mijn moeder blijft hier in Gorredijk. Gelukkig is Drachten dichtbij.’’